بهش گفته بودم هر وقت داشتم پامو کج می ذاشتم برم گردون

هر جوری شده

نشد بیا با پس گردنی برم گردون

من هیچ چیز و هیچ کس رو به قیمت نارضایتی تو نمی خوام

*

«فقد هربت الیک و وقفت بین یدیک»

مناجات شعبانیه با حال کسی شروع میشه که خطر رو احساس کرده و پا به فرار گذاشته

انقدر حواس پرت بودم که با پس گردنی برم گردوندی!

ولی از تو ممنونم، که برم گردوندی ...

حالا که اومدم نذار برم

حتا یه لحظه نذار جای دیگه موندگار بشم ...

صدای پای طرب انگیز رمضان می آید

پدری که از خشم فرزند

بدون سلام

با اخم

وارد خانه می شود

و با فریاد می گردد دنبال جگر گوشه اش که تنبیه ش کند را

دیده ای؟

خدای خشمگین را در سوره ی توبه ببین

من از نیم که چون نی

نقطه ی آغاز بدبختی ابن بشر آنجاست که به بهانه ی چیز ناچیزی که به دست آورده در برابر پروردگارش مغرور شود

خداوند دوست ندارد دیگری به صفت مطلقه ای که مختص ذات اوست تظاهر کند!

با تکیه به این که یک شخصیتی «خاص» است٬ نمی توان آن را دوست و هم نشین خود کرد.

در ذهن اکثریت قریب به اتفاق جامعه ی ما تهرانی ها، این معادله نقش بسته:

میزان شعور آدم ها با قد و قواره ی ماشینشان رابطه ی معکوس دارد

این رابطه چندان معتبر و قابل باور نیست. نمونه اش هم آقای شاسی بلند سواری که ما را وسط خیابان و روی خط عابر دید، از فاصله ی بیست متری فلاشر ماشین اش را روشن و ترمز کامل کرد و ایستاد تا همه ی عابرین پیاده از عرض خیابان بگذرند

آفرین به شعورش!

برای عاقبت به خیری اش دعا میکنم

:)