خدایا!
ما را هم‌نشین خوبانت کن
که خیرها و برکت‌ها و فکر‌های خوب و انرژی‌ها و انگیز‌ه‌های مثبت همه از آن‌هاست ...
و به واسطه‌ی خوب‌هاست که بدی‌ها و بدخواهی‌ها و نیت‌های بد می‌رود و آدم قدرت حرکت می‌گیرد
و هر چه پرده‌دری و بی‌حیایی است از هم‌نشین بد است
و هر چه سرآغاز نامطلوب و سرانجام ناگوار هست، از بدهاست
به آن‌ها نزدیکمان کن، چونان که «لحمهم لحمی و دمهم دمی»
و از اینان دورمان کند، چونان که «کلمح البصر» هم کنارشان نباشیم.
خورشید، همین خورشید آسمان، گواه خوبی است روز قیامت
هیچ کس هم حرف نزند، هیچ نگوید
همین خورشید آسمان، کافی است برای شهادت
شهادت برای چه؟
برای مقایسه‌ی ما و شما، که منبع نور عالم روی زمین بودید
خورشیدی که شما را دیده
در سایه‌ی وجودتان دمی آسوده
و مجاهدتتان را نفس کشیده را می‌آورند
و می‌گویند شما شیعیان این مرد بودید؟
چه دارید برای عرضه؟ چه کرده‌اید برای تقویت راهش؟ برای نابودی دشمنانش؟
امان از سکوت آن لحظات ...
پ.ن: عیدتان مبارک.
پ.ن2: یک نفر امشب می‌گفت، رسول الله (ص) را به اخلاق محدود کردند تا کمتر از او بپذیریم حاکمیت و حکومت و فعالیت اجتماعی را؛ من مبعوث شدم برای تمام کردن مکارم اخلاق، یک تصویر ناقص و ناپیغامبر از این رهبر آسمانی است؛ پیامبر مهربانی که آن روی سکه‌اش، رشادت‌ها و جنگاوری‌اش، شجاعت و صراحت لهجه‌اش در برابر دشمنان را کمتر می‌گوییم و می‌شنویم و الگو می‌کنیم. چیزهای دیگری هم می‌گفت که می‌ترسم بگویم، اما حقیقت این است که دین اسلام، بدون وجهه‌های دلسوزانه‌ی اجتماعی‌اش تقریبا هیچ چیز نیست. هر که هر چقدر زور بازو دارد، جلوی این قرائت فردگرای سکولاریستی از دین را بگیرد، که از این دستور العمل همه‌جانبه‌ی بی‌نقص آسمانی به قول شهید بهشتی، آن بهشتی را نسازد که در آن کسی با کسی کاری ندارد.
صبر همیشه سکوت کردن نیست
اتفاقا گاهی حرف زدن است
و جنگیدن
و استقامت کردن
خصوصا آنجا که حقی زمین مانده یا تضعیف شده یا به تمسخر گرفته شده.
خدایا ما را از اشتباه تشخیص دهندگان قرار نده!
این ماه رمضانی به فکر هم‌سایه‌های کوچکمان هم باشیم.
اگر از افطار یا سحر، نان و برنجی اضافه می‌آوریم، پرنده‌ها را در غذای خود شریک کنیم. کار سختی نیست؛ پشت یکی از پنجره‌ها یا در بالکن خانه، یک ظرف کوچک برایشان می‌گذاریم و باقی‌مانده‌ی برنج و نان را کمی تر می‌کنیم و در آنجا قرار می‌دهیم.
حواسمان باشد که ما با نوع زندگی شهری، با دود و صدا و قطع درختان، محیط زندگی آن‌ها را تغییر داده‌ایم و کمی از اشتباهاتمان را می‌توانیم اینطور جبران کنیم.
*
برای همه‌ی ما زمان‌هایی در زندگی بوده که با دیدن دلایل روشن، حقیقتی برایمان آشکار شده است؛ چیزی را در مورد کسی فهمیده‌ایم که تصور نادرست پیشینمان را تغییر داده یا اطلاعات مهمی درباره‌ی فرد دیگری دیده و فهمیده‌ایم به اشتباه طرفش را می‌گرفته‌ایم یا کلی‌تر از آن، فهمیده‌ایم پشت به مقصد حرکت می‌کرده یا جاده را اشتباه انتخاب کرده بودیم. عقل می‌گوید که راه غلط، وقتی که سجلش را رو کرد و شناختی‌اش، رها کردنی است و دل دل کردن بعد از رسیدن به یقین، عمرمان را تلف می‌کند. حکایت آدم‌هایی که می‌خواهند راهشان را به سمت بهتری کج کنند شبیه کیست؟ شبیه آدمی که در شلوغی شب عیدِ بازار بزرگ تهران، که به اندازه‌ی یک نفس عمیق کشیدن هم جا ندارد، ناگهان در یکی از پله‌های وسط راهروی متروی پانزده خرداد، یادش افتاده باید از در دیگری وارد می‌شده و میان سیل خروشان جمعیت به دل زمین، می‌خواهد راهی به سمت بالا باز کند. فشار جمعیت یک طرف، کنایه و حرف و نگاه عاقل اندر سفیهِ نفس‌گیر هم به جای خود. از اولین لحظات شروع تغییر فشار اطرافیان و دوستان شروع می‌شود و کار سختی‌اش را به رخ می‌کشد؛آدم‌هایی که روزی شبیهشان بوده‌ای و چون دوستشان داری دلت برای راه اشتباهی که می‌روند می‌سوزد.
اینجاست که اعتماد مومنانه‌ی بعضی‌ها به خدا، مایی که از تغییر خودمان ترسانیم را به وادی غبطه و رشک می‌اندازد. آدم‌هایی که موسای درونشان، اگرچه از تنهایی بیمناک و لرزان است، اما به اعتماد خدا عصایش را با قدرت می‌اندازد زمین. آدم‌هایی که ساحران درونشان آزاده و بزرگوارند؛ و برای همین وقتی حق از چهره‌اش نقاب را کنار زد تسلیم می‌شوند؛ جلوی تهدید فرعون‌های تحقیر کننده‌ی بیرون سینه سپر می‌کنند و شاید بدون این که صدایشان بلرزد بگویند: «سوگند بر کسی که ما را آفریده، هرگز تو را بر دلایل روشنی که برای ما آمده ترجیح نخواهیم داد، هر حکمی که می‌خواهی بکن، تو تنها در این زندگی دنیا می‌توانی حکم کنی!»*
**
به خودم نهیب می‌زنم که اگر توکلِ محکمِ موسی نبود، عصا به برکت چه نیرویی باید به چیز دیگری تبدیل می‌شد و کار را تمام می‌کرد؟ اگر ساحرها به جای بی‌باکی مثل بید می‌لرزیدند، کدام دستی باید مردم را از خواب بیدار می‌کرد؟و خدا چه نسبتی دارد با اهل ایمان، که هر کدامشان را، با سپاهی ورزیده و حاضر به یراق در میدان یاری می‌کند؟
*آیه‌ی 72م از سوره‌ی عزیزِ طه
پ.ن: خدایا ما را مهیای شرایطی کن، که بدهکار دوست و آشنا و همسایه و یار قدیمی و جدید نباشیم وقتی می‌خواهیم راهی را انتخاب کنیم. بعد از آن هم مجهزمان کن به برهان آشکار، اگر می‌بینی راهی که در آن قدم می‌گذاریم راه توست.
پ.ن2: لینک انتشار در روزنامه‌ی همشهری: اینجا
*
حاج آقا می‌گفت: روایتی داریم که می‌گوید اگر مومن هفته‌ای یک بار امام زمانش را نبیند، کور می‌شود.
**
نگاه کردن به صورت و حرکت آدم‌های غریبه(و در درجه‌ی بعد حتی آشنایان و دوستان) را دوست ندارم. دلم نمی‌خواهد خیره و دقیق بشوم در وجودشان، چون حس می‌کنم بخش مهمی از کار ساده‌ای مانند راه رفتن آدم‌ها هم حریم خصوصیشان محسوب می‌شود و دوست ندارند کسی آن را مدام و با چشم‌های جستجوگر واکاوی کند. برای همین وقتی توی خیابان راه می‌روم سعی می‌کنم چشمم را به درخت و آسمان و پرندگان و زمین و بچه‌ها سرگرم کنم تا توی دام نیوفتند. پیش آمده که آشنایان بگویند تو را در فلان نقطه از شهر دیدیم و از کنارت رد شدیم اما تو ما را ندیدی. این حالت و حساسیت در مورد مردان، چه بشناسمشان و چه نه، به مراتب شدیدتر هم می‌شود.
امروز درست زمانی که داشتم در و دیوار را از نظر می‌گذراندم که به مرد جوانی که از توی خیابان راهش را به سمتی که من بودم کج کرد خیره نشوند، با خودم گفتم اگر روایت بالا، به همان معنای ظاهری‌اش درست باشد، ما کی شما را می‌بینیم؟ وقتی توی خیابان قدم می‌زنیم، شما آن مرد جوان کوله به دوش اید یا آن مرد کت و شلواری رسمی؟ اگر این روایت با همان معنای ظاهری‌اش درست باشد، کدام یک از این غریبه‌ها شمایید که وقتی می‌آیید، همه احساس می‌کنند جایی دیده‌اند شما را؟ اصلا در این دایره‌ی تکرار شونده‌ی هفته‌ای یک بار، جایی برای مایی که غریبه‌ها را ورانداز نمی‌کنیم هم هست؟ نکند برای همین است که کور شده‌ایم و از چاله درمی‌آییم صاف می‌رویم توی چاه؟
***
آدم حسابی‌ها می‌گویند: «عزیز علی ان اری الخلق و لاتری»/ برای ما سخت است که آدم‌های هم قد و قواره‌ی خودمان را می‌بینیم، خودمان، خود هزار رنگمان را می‌بینیم اما شما را نه ... ما که آدم حسابی نیستیم، برای ما هم سخت است؟ واقعا سختی ندیدن شما را احساس می‌کنیم یا به همان خلقی که آدم حسابی‌ها افسوس دیدنشان را می‌خورند سرگرمیم؟
وقتی رسیدم پشت در یادم افتاد کلیدم صبح جا مانده. هیچ کس خانه نبود و کمِ کم باید نیم ساعت معطل می‌ماندم تا یکی از اهالی منزل از راه برسد. با خودم گفتم ایرادی ندارد، از این فرصت استفاده می‌کنم برای تمام کردن کتابی که توی کیفم گذاشته بودم برای اینجور گرفتاری‌ها. روایت جذاب بود و من هم مشتاق به خواندنش، اما هرچه می‌کردم پیش نمی‌رفت. آدم‌ها می‌آمدند و می‌رفتند توی خانه‌هایشان، کلیدها می‌چرخید، قفل‌ها باز و بسته می‌شد، مردهای خسته از خرید آخر سال لخ و لخ کنان وارد خانه‌ها می‌شدند و من همانجا، روی زمین سرد راهرو نشسته و به خیال خودم از فرصت استفاده می‌کردم. ده دقیقه، یک ربع، بیست دقیقه که گذشت، آرامش و سکوتی که از دیدنش بیرون در خوشحال شده بودم دهان دار شده بود می‌خواست مرا ببلعد. توی همین فکرها بودم که باز شدن در آسانسور و لبخند معنادار مامان به حواس‌پرتی من، رشته‌ی خیال‌بافی‌ام را برید. در را که باز کردیم، مامان که چراغ‌ها را روشن کرد، فهمیدم تمام زندگی، پشت در خانه‌ای است که به او تعلق دارد؛ یعنی بیهوده است اگر دنبال آن بیرون از سایه‌ی او بگردیم. خانه‌ای که زنی شبیه مامان در آن جاری نیست، همه را دور یک سفره جمع نمی‌کند، حال بچه‌ها را با سوال‌های روزمره نمی‌پرسد، تذکرهای همیشگی به کسانی که گوششان بدهکار نیست نمی‌دهد، هر طور شده از کار و بارشان سر در نمی‌آورد و محبتش را به دل اهل خانه گره نمی‌زند، مثل قلب خالی از ایمان است؛ نفعی ندارد، دلگیر است، ماهیتش عوض شده و به غیر خودش تبدیل می‌شود. مامان، ایمانِ روشنِ تجسم یافته‌ای است که به آن سخت محتاجیم و بس که خاطرمان از بودنش جمع است، تلاشی برای نگه داشتنش نمی‌کنیم. اگر نباشد، اگر وقتی می‌رسیم چراغ‌های خانه را روشن نکرده و فداکارانه برای جسم و روح آن مایه نگذاشته باشد، تنهایی و سختی بیرون از این در هلاکمان خواهد کرد.
پ.ن: پشت در مانده بودم. وقتی آمدم توی خانه و تلگرام را چک کردم، مسئول صفحه گفته بود تا فردا باید صفحه را ببندیم و یک یادداشت به مناسبت روز مادر می‌خواهیم. خدا را شکر کردم که پشت در ماندن را روزی ام کرده بود و حاصلش شد این!
*
بهش گفتم: روزنامه نگار نشدم، هیچ وقت هم نشم شاید، به درد این کار نمی‌خورم.
بهم گفت: این چه حرفیه؟ ان شا الله بنویسی، خوب بنویسی، تو مطبوعات امام زمان(عج) بعد از ظهور بنویسی.
**
خودش فهمید چه دعایی کرد؟ فهمید که من و اجابت اون دعا چقدر فاصله داریم با هم؟ فکر نکنم!
پ.ن: مدتیه مثل اوایل نوجوانیم این ذهنم رو مشغول کرده که من برای چی خلق شدم؟ خدا ما رو آفرید که هر کدوم گوشه‌ای از کار عالم رو دست بگیریم، اما... کدوم رفتارمون به خلیفه الله بودن می‌خوره؟ کجای کارمون شبیه همت بلند مردان روزگاره؟ ما خلق شدیم برای قرار گرفتن توی یه نقطه‌ی خاص، یه کار خاص، برای همین علت و معلو‌ل‌های متعددی پشت هم قرار گرفتند که من و شما دقیقا توی همین زمان به دنیا بیایم و واقعا کجاییم؟ واقعا چقدر از راه رو رفتیم؟ کجای عالمیم؟ اگر نباشیم چی میشه؟ کدوم کار لنگ می‌مونه؟
پ.ن 2: گاهی کار سخت میشه، حلقه‌های ابتلا فشرده میشن ... برای هم دعا کنیم.
آمدن تو را، بعد از شدت و تنگنا مژده داده‌اند؛ بعد از روزهای سخت و ناامیدی بسیار. گفته‌اند همه مبتلا می‌شوند تا چیزی پشت پرده باقی نمانده نباشد، کسی منافق، محافظه‌کار یا بی‌طرف نماند و همه ماهیت خودشان را، خوب و بد نشان بدهند. این صف کشی‌ها، این چنگ و دندان نشان دادن‌های احمقانه‌ی دشمن به این دلیل ناامیدمان نمی‌کند و ته دلمان را نمی‌لرزاند که در وصف اهل ایمان شنیده‌ایم با عقل محدود بشر چیزی را محاسبه نمی‌کنند، از کنار ترس‌های بی‌پایه و اساس با بزرگواری می‌گذرند و به وعده‌ی قطعی خدا #ایمان دارند. شاید روزهای سختی در پیش است، سخت‌ترین روزهای تاریخ بشر که به دست اقلیت زورگوی کم بهره از عقل و حامل توهم برتری بر اکثریت مردم جهان رقم خواهد خورد... ولی ما دل به روزهای پس از این سختی بسته‌ایم و دیدن روی آرامش زمینی که خدا وعده کرده به صالحان ارث خواهد رسید. ان شاء الله. .
.
.
#ولینصرن_الله_من_نصره
#انهم_یرونه_بعیدا_و_نراه_قریبا
#فان_حزب_الله_هم_الغالبون
#فانتظروا_انی_معکم_من_المنتظرین
#کذلک_حقا_علینا_ننج_المومنین