نمی دانم چه حکمتی دارد که ما انسان های خیلی کوچک و ناچیز، خطاهایمان عالم سوز است و آسمان برانداز. تازه موقعیتمان خیلی هم حساس و بحرانی ست، چون جاده‌ی جلوی پایمان شدیدا باریک و لغزنده است و یک لغزش کوچک می‌تواند دربست ببردمان ته دره‌. چرا قد و قواره ی هستی مان نمی آید به خرابکاری هایمان؟ هان؟