استاد می‌گفت بچه‌ها، ساعت هشت و نیم به وقت ایران رسیده‌اند نجف. دلم نمی‌ آید بگویم کاش به یادمان باشد. آنجا آنقدر حیرانی هست که کفایت کند فراموشی غیر را، اما توی ایوان نجف، توی وادی السلام، وقت غروب مسجد کوفه، اگر گفت یک عده‌ای آنجا سلام رساندند، همین که ما را جز آن یک عده‌ی مبهم حساب کنید، کافی ست...