*
ما آدم ها همه دانه‌ایم؛ دانه‌هایی مختار و عاقل. باغ‌بان دلسوز و
مهربانی داریم که تک تک انتخابمان می‌کند و به نوبت توی خاک می‌گذارد تا ببیند در
فرصت چند روزه‌ی حیات با خود چه کرده‌ایم. اگر خودمان را تلف نکرده و استعداد رویش
را از خودمان نگرفته باشیم، در بهار واقعی سربلند و سبز می‌شویم. کاش یادمان بماند
که زنده بودن در این است که برویم. کاش بی قراری ها جایش را بدهد به تلاش بیشتر.**
عمو هم یک دانه بود. امروز او را کاشتند،تا روز اول بهار در دنیای
دیگری جوانه بزند.
پ.ن: میگن: تا یار که را خواهد و میلش به که باشد :)
۲۹ اسفند ۹۵
