آدمی گاهی می‌شکند

گاهی می‌ریزد

گاهی چنان می‌افتد که روی پا ایستادن آرزوی دور بشود برایش

خدا را شکر!

.

.

.

این آدمی که او می‌شناخته و ما هم شناختیم

اگر نریزد

اگر ناامید نشود از راهی که صحیح و سالم داشته می‌رفته

گم می‌کند خدا را ...

.

پ.ن: یک‌جای مصحف شریف هست، در مورد آدم‌هایی صحبت می‌کند که همان لحظه که طوفان گرفتارشان می‌کند موحد می‌شوند و می‌خواهند همه‌ی کوتاهی‌ها و کم‌کاری‌ها را جبران کنند! کاش ما هم انقدر خودمان را خوب می‌شناختیم که تو می‌شناسی خدا ...