می‌کوبد تو را
و می‌سازد
می‌کوبد
ورز می‌دهد
می‌سازد...
اگر خوب از آب در نیامده باشی، از نو، از نو، از نو...
و این گِل ناچیز، عاشق جای انگشت‌های اوست، روی تنش، عاشق این بی‌چیزی و بی‌اختیاری.
۲۱ اسفند ۹۷
نظرات (۳)
بعضیا ولی نه کوبیده میشن و نه ساخته
خوشن
چرا؟
اونی که کوبیده نمیشه و ساخته نمیشه رها شده و این خیلی ترسناکه.
ای جان...
چه زیبا...
و این گِل ناچیز، عاشق جای انگشت‌های اوست، روی تنش، عاشق این بی‌چیزی و بی‌اختیاری
«بعد از این نام من و گوشه‌ی گمنامی‌ها
که غریبان جهان شهره‌ی آفاق ترند»
که غریبان جهان شهره‌ی آفاق ترند»
موضوعات
کربلا ای کاش مسافرت بودم (۱۳)
یادداشت‌های یک زن خانه‌دار (۱۴)
چوپان معاصرطور (۱۵)
ما اینجوری دیدیم (۱۲۲)
اتفاق خودش نمی‌افتد (۷۸)
رج به رج (۱۳)
هنگامه‌ی تب (۳۸)
مداد سفید (۵۰)
خنده ی گشاد (۱۱)
اونی که برام قله ست (۱۶)
اینجور وقتا (۵۷)
مداد سرخ (۱۷)
دیالوگ‌های ماندگار (۴)
تا پخته شود خامی (۱۴)
من ریحانه‌ام (۱۱)
نامه های جمعه (۲)
برکه ی کاشی (۱۲)
کلاس طلیعه (۸)
با توام (۱۲)
پیوند ها
لابلای گل های پیراهنش
یک ذهن مُشَبَّک
نیوفولدر
پرانه ام
سلام