عشق است، رفیقی که هر طور شده خودش را می‌رساند به کنفرانس ساده‌‌ی یکی از درس‌های تخصصی‌ات و می‌شود مایه‌ی دلگرمی‌ات و دست‌های سرد شده از استرست را بعد از پایین آمدن آنقدر می‌فشارد که گرم شود، گرم‌تر از همیشه.

عشق است، رفیقی که وقتی یک ساعت گوشی‌ات خاموش است، نگرانت می‌شود و دنیا را زیر و رو می‌کند. قربانِ دل کوچکش، که بدجور به ظاهرش می‌آید. او لابد بازمانده‌ی نسلِ رفقای پیش از تاریخ است، رفقای عمیقِ عمیق؛ همین یک چیز، دل گرد گرفته را حسابی می‌تکاند و نو می‌کند.