راهروی تالار گفتگوی فرهنگسرای سرچشمه٬ جایی هست که اگر می‌مردم و ندیده بودمش خسران دیده بودم! راهروی بلندی که سه ضلع از چهار ضلع بنا رو شامل میشه و دور تا دورش عکس‌های ناب و درجه یک از آدم‌های فرشته‌خوی تاریخ معاصر قرار گرفته. حال و هوای عجیبیه که هر توصیفی خرابش می‌کنه. کاش قسمتتون بشه هواش رو نفس بکشید.

بعضی از عکس‌ها افسونی به روح آدم می‌دمید و دری به دنیایی باز می‌کرد. عکس آشنای علامه طباطبایی(ره) یکی از همون‌ها بود. جلوی این عکس که قرار گرفتم بی‌اختیار یک مصرع از غزل معروف علامه روی لبم اومد:‌ «رخ شطرنج نبرد آنچه رخ زیبا برد» و باز بی‌اختیار ادامه دادم: «تو مپندار که مجنون سرِ خود مجنون گشت/ ز سمک تا به سهایش کشش لیلا برد» و باز بی‌اختیار:‌«خودت آموختی‌ام عشق و خودت سوختی‌ام / با برافروخته رویی که قرار از ما برد». انگار که این غزل رو در وصف خودش گفته باشه. حالم عجیب عوض شد با دیدن این عکس و چند عکس دیگه و اثرات این حال خوب هنوز هم هست.

حس و حال عجیبی بود که در حینش٬ می‌شد غبطه خورد به حال آدم‌هایی شبیه به علامه که از پس گرد و غبار روزگار٬ دیدن عکسشون هم می‌تونه دل آدم رو صفا بده و حال آدم رو خوب کنه. راستی کی بودن این آدم‌ها و چطور به این همه جاری و با برکت بودن رسیدن؟

پ.ن: شعر کامل سروده‌ی علامه طباطبایی در ادامه مطلب

برای نمایش مطلب باید رمز عبور را وارد کنید

عشق است، رفیقی که هر طور شده خودش را می‌رساند به کنفرانس ساده‌‌ی یکی از درس‌های تخصصی‌ات و می‌شود مایه‌ی دلگرمی‌ات و دست‌های سرد شده از استرست را بعد از پایین آمدن آنقدر می‌فشارد که گرم شود، گرم‌تر از همیشه.

خدا نیاورد روزی را که ظلم کردن و دیگران را در ظلم رها کردن به دهان بنی بشر مزه کند.

دو طیف از آدم‌ها هستند که اگر خوب دقت کنید، می‌بینید که هیچ شغل و جایگاه و حرکتی نیست که یک بخشش وابسته به اون‌ها نباشه و اون‌ها آدم‌های خیلی موثری توش نباشن:

یک: ترک‌ها

دو: خراسانی‌ها

و من با ارفاق یک ترکِ خراسانی به حساب میام! اگر رگ و ریشه‌ی هفت پشت آدم ملاک مهم‌تری باشه از محل تولدش! :دی

1-چه عاملی باعث میشه بعضی آدم‌ها به سرعت نور بشن کپی برابر اصل چیزهایی / کسانی که ازشون متنفرند؟

برای نمایش مطلب باید رمز عبور را وارد کنید

نشانی بدهم تو را، یا رسول الله که در صبح قیامت منِ رو سیاه را از میان آن خیل عظیم بازشناسی و دستم بگیری. آن کس که چشم بسته و زار می‌گرید و دهانش باز است و وی را یارای آن نیست که فریاد همی برارد و استمدادی طلبد، آن منم. چه بسیار عمر از من بگذشت و من اینگونه بگریستم و دهانم باز بود و استمداد نتوانسم خواستن ...

چی شیرین‌تر از این که استادِ سپیدموی پر تجربه‌‌ت سر کلاس بگه: «بهترین چیزی که خستگی ما معلم‌ها رو از تنمون در میاره دیدن اثرات شاگردانمونه. انگار که خدا عمر دوباره‌ای بهمون میده تا توی نسل ها‌ی بعد هم زندگی کنیم.» و مخاطب این جمله تو باشی؟

*

واحد حماسی میثم مطیعی: بشنوید