دلتنگی، بعد از مرگ تنها مرضی است که نه درمان دارد و نه می‌شود جلوی هجومش را گرفت.
با دلتنگی فقط باید ساخت، فقط باید سوخت.
کاش بسوزم و تمام شوم.
+از این هفته تا آخر ماه صفر بخشی از سفرنامه‌ی کربلا با همین عنوانی که اینجا می‌نویسم در صفحه یادداشت‌های همشهری جوان چاپ می‌شود به امید خدا.
سلام.
دلتنگیها آدم را سرپا نگه میدارند و به نگاه انسان جهت می بخشند چیزی شبیه بغض ها...
راست است که می گویند باید سوخت و ساخت...دلتنگی ها بهانه ی همین ساختند....
و اگر قرار به سوختن است کاش ققنوس وار باشد...
موفق باشید.
:)
با دلتنگی فقط باید ساخت، فقط باید سوخت.
مشکل اینجاست که درست وسط دل مشغولی میاد سراغ آدم
همون که مولانا گفت: «دردی است غیر مردن٬ کان را دوا نباشد»
