رفته بودم برای ورکشاپ تصویرسازی شب قدر که اسمش را به نیت پنج تن آل عبا گذاشته اند «پنج» از مسجد حاج آقا عکاسی کنم. عکسم را گرفتم و سوار ماشین شدم که برگردم خانه. نمی دانم چرا فرمان خود به خود کج شد و خلاف مسیر خانه به سمت آن خیابانی که شب میلاد امام زمان (روحی لتراب مقدمه فدا) ازش رد شدیم. یادم افتاد بابا چراغانی آنجا دید و با تعجب گفت : پس اینجا هم مسجد هست؟

به دلم افتاده بود بروم از آن مسجدی که بابا دیده بود هم عکس بگیرم. خیلی نزدیک به آن مسجد جای پارک خیلی خوبی پیدا کردم. پارک کردم و پیاده شدم. تازه متوجه شدم مسجد سه چهار برابر بالاتر از بقیه ی ساختمان هاست، گفتم شاید درش داخل خیابان های پشتی است. جلوتر رفتم که راهی برای رسیدن پیدا کنم که سر در بزرگی دیدم: «مرقد مطهر امام زاده پنج تن لویزان» که با یک خیابان پر شیب پیچ دار به در مرقد می رسید. رفتم و عکس گرفتم، عکس خوبی هم شد. به دلم افتاد بروم زیارت، به توصیه ی حاج آقا دو رکعت هم نماز زیارت بخوانم و حال از دست رفته ام را از آن ها بخواهم.

*

خدایی مگر طلبیدن چطور است؟ دلت را به سمت خودشان می کشند به بهانه ای بعد هم مجابت می کنند با جوراب سوراخی که هیچ به مدل دوربین ت نمی خورد بروی و دست و دامانشان را ببوسی و حال خوب بخواهی. تازه توی آن آشفته بازار شلوغ یک جای پارک خوب توی سایه هم برایت کنار می گذارند! دمتان گرم. زنده باشم و بیایم نوکریتان را بکنم. به حرمت عدد پنج مقدس، آمین!