با همین عقل ناقصم فهمیده ام که باید بین بالا رفتن میزان موفقیت هات با میزان فاصله ی شانه هات از زمین رابطه ی معکوس ایجاد کنی؛ یعنی هرچقدر موفقیتت بیشتر، شانه ات افتاده تر و قلبت خاضع تر. روزگار با آن هایی که فکر می کنند می توانند سقف آسمان و قلب زمین را بشکافند بد تا می کند. لامصب تو را می رساند به جایی که فکر کنی همه کاره ای، به قله، تا از همان بالا هلت بدهد تا ته دره. مومن باید زیرک باشد و نگذارد «روزگار ببردش بالای قداره بند و بادش کند تا پوستش را بکند»!*

*برگرفته از «قیدار»