یکی از بهترین نعمت‌ها قرار گرفتن در جمع یا هم‌نشین شدن با آدم‌های باسواد با روحیه‌ی انتقاد منصفانه است. جامعه‌ای که به خاطر کمبود اطلاعات، ترس یا بی‌تفاوتی مدام تو رو توی جهل و خطا تقویت می‌کنه و هیچ وقت اشتباهاتت رو گوشزد نمی‌کنه، جز بدبختی و پسرفت چیزی به بار نمیاره. وقتی دوستت و کسی که توی دایره‌ی اعتقادی توئه بهت تذکر نمیده، پای اصلاح خطاهات سفت نمی ایسته و دلسوز و خیرخواهت نیست، روزی دشمنت بهت تذکر میده که دیگه نه از سر دلسوزیه نه اصلاحش مایه‌ی سرافرازی. همینه که بزرگترهای ما میگن دوست تو اونیه که بدی‌هات رو یواشکی تذکر میده. اونی که فقط از ما تعریف می‌کنه و روی بدی‌هامون حساس نیست، بدون این که بدونه داره بزرگترین خیانت رو می‌کنه؛ چیزی که من بهش میگم سیستم خیانت رفاقتی!