یادم هست از خدا در کربلا برای یک چیزهایی برکت خواستم، با تمام وجود و از نای جان این دعا را کردم. هیچ تصوری از نحوه و شدت این برکتی که قرار بود نصیبم شود نداشتم و مغزم خالی بود از هر تعریفی در این باره. یکهو به خاطر چیزی مورد توجه زیاد قرار نگرفتم و هیچ وقت چشم انتظار توجه هیچ مخاطبی نبودم اما با تمام وجود برکتی که به دامنم ریخت را دیدم. راست گفت سید مهدی شجاعی عزیز که: «برکت به زیاد بودن نیست، به جاری و مفید بودن است» همین هم شد، کم ولی جاری و مفید بودن. همین جاری شدن، جاری بودن در زمینه ی آن دعا برای من هزار نعمت است. شکر.

میگن یکی از اهالی شام که به قول ما گستاخ و پر رو و دریده (!) بوده، میاد پیش امام حسن مجتبی(ع) و شروع می‌کنه به فحاشی!

امام(ع) بهش میگن: گرسنه‌ای؟

مرد شامی ادامه میده به فحاشی

امام(ع) میگن: تشنه‌ای؟

مرد شامی باز به فحاشی ادامه میده

امام(ع) میگن: غریبی؟

مرد شامی زار زار گریه می‌کنه و ادامه‌ی ماجرا.

*

چه می‌شد به سینه‌های تنگ و خلق‌های تنگ‌تر ما دستی می‌کشیدی و حالمان را خوب می‌کردی که با کمی مسخره شدن و کمی ضایع شدن و شاید کمی فحش شنیدن(!) اینطوری به هم نریزیم و دندانمان به هم ساییده نشود؟ به گرفتاری ما هم مثل آن مرد شامی رحم کن آقا ...