موی دختر کوچکمان به کمرش رسید

جان من به لب

تا از تو خبری به ما رسید

دروغکی گفتند زخمی شده‌ای که دق نکنیم

فکرش را هم نمی‌کردند که این اتفاق

دعای من بود که در حقت مستجاب شد

+ خودم را گذاشتم جایِ همسر «رسول حیدری». کتاب «ر» را به شما توصیه می‌کنم. :)

من و تو هیچ‌وقت گوشی هم را چک نکردیم، در حالی که می‌توانستیم

هیچ وقت به وبلاگ هم سرک نکشیدیم، اگر چه رمز آن‌ها را داشتیم

هرگز به ایمیل و فیس‌بوک و کیف و دفتر و حریم شخصی هم تجاوز نکردیم

می‌توانستیم

اما نخواستیم

ما به وسعت یک سقف بزرگ دو نفره حریم شخصی برای خودمان ساختیم

و با اعتماد به هم تکیه کردیم

و به جای پنهان‌کاری 

هر وقت گیر کردیم، واضح و صادقانه برای هم توضیح دادیم

و هر جا گره خوردیم، به هم کمک کردیم

من نمی‌فهمم

چرا آدم‌های این شهر این قدر مشتاقند آرامششان را لابلای اما و اگرهای حریم شخصی همسرشان جا بگذارند؟

چی میشه یه روز بی‌وقت

قبل این که بیای خونه

زنگ بزنی بگی: «عیال! چمدون کوچیکه رو پر کن می‌خوایم دو روز بریم کویر، لباس گرم هم بردار که شب کویر کولاکه»؟

می‌دونی چند وقته با هم سفر نرفتیم؟

پ.ن: دارم در عالم توهم هایم به ژانرهای جدیدی از نویسندگی دست پیدا می کنم. «طفل کبیر هستم. بسیار خوشوقتم ژانر جدید!»