چقدر دلتنگ توام، رمضان. چقدر دلتنگ لحظات ناب حضور توام. کاش بیایی، بیایی و مرا بیش از هر جا، از خودم ببری. ببری به عمق آغوش خودت و نگذاری به زندگی برگردم. من طفل گریزپای بی عقل و عاقبت نیاندیشم که جایی به جز سایه سار پناه تو، می توانم آرام بگیرم. دلتنگ توام رمضان، زودتر بیا که از ادای زندگی دراوردن، بریده ایم.