سید [منظور پیامبر عزیز خودمانصل الله علیه و آله است] گفت: «الله اکبر. دل خوش دارید ای مسلمانان٬ که چون از همه جا بلا روی نمود٬ حق به خیر آورَد و هر چه زودتر فَرَجی فرستد.»
*کتاب قاف/ ویرایش یاسین حجازی/صفحه‌ی ۷۰۸/ ماجرای پیش از جنگ خندق
پ.ن۱:چقدر امیدوارم به این مدلی بودن خدا! همینی که پیامبرصل الله علیه و آله وعده دادند.
پ.ن۲: اوصیکم به خواندن کتاب قاف!
میگن یکی از اهالی شام که به قول ما گستاخ و پر رو و دریده (!) بوده، میاد پیش امام حسن مجتبی(ع) و شروع می‌کنه به فحاشی!
امام(ع) بهش میگن: گرسنه‌ای؟
مرد شامی ادامه میده به فحاشی
امام(ع) میگن: تشنه‌ای؟
مرد شامی باز به فحاشی ادامه میده
امام(ع) میگن: غریبی؟
مرد شامی زار زار گریه می‌کنه و ادامه‌ی ماجرا.
*
چه می‌شد به سینه‌های تنگ و خلق‌های تنگ‌تر ما دستی می‌کشیدی و حالمان را خوب می‌کردی که با کمی مسخره شدن و کمی ضایع شدن و شاید کمی فحش شنیدن(!) اینطوری به هم نریزیم و دندانمان به هم ساییده نشود؟ به گرفتاری ما هم مثل آن مرد شامی رحم کن آقا ...
سهم من و تو از روزهای بارانی
یک نگاهِ کشدارِ است به پنجره‌هایی که دم دستمان اند
انگار که سیل همه‌ی خیابان ها را
ماشین‌ها را
پیاده رو ها را
خانه‌ها را
شهرها را
برده باشد
من و تو مانده باشیم
در دو جزیره‌ی دور افتاده
با دو پنجره
همین!
مامان، خطاب به شوهر خاله: بابا بی‌خیال آقا فلانی! دنیا دو روزه!
پسر خاله (پسر همون شوهر خاله): خاله دنیا دو روزه؟! واقعن که! تا حالا هزار و سیصد و نود و چهار سال گذشته!
عشق است، رفیقی که وقتی یک ساعت گوشی‌ات خاموش است، نگرانت می‌شود و دنیا را زیر و رو می‌کند. قربانِ دل کوچکش، که بدجور به ظاهرش می‌آید. او لابد بازمانده‌ی نسلِ رفقای پیش از تاریخ است، رفقای عمیقِ عمیق؛ همین یک چیز، دل گرد گرفته را حسابی می‌تکاند و نو می‌کند.
خبرنگار که باشی
دنیا خیلی کوچک می‌شود
آنقدر که یک روز بی‌خبر تماس ناشناسی را جواب می‌دهی و بعد از سلام می‌شنوی: «ببخشید میشه شماره‌ی خانم هدیه تهرانی رو به من بدید؟بچه‌ها شماره‌ی شما رو دادند به من برای گرفتنش»
:)))
شده تا به حال در یک مکانی که به شلوغی آن خو گرفته‌اید تنها بمانید؟ در دانشگاه، در مدرسه، در مترو. من بارها شده که در مدرسه و دانشگاه و مترو به خودم آمده‌ام و دیده‌ام پرنده پر نمی‌زند. درها یک به یک بسته شده‌اند و آدم‌ها دانه دانه کیف و کوله‌هایشان را جمع کرده‌اند و رفته‌اند و دلم خواسته که همه چیز را همانجا رها کنم و بروم؛ بس که سکوت و خلوتی آن‌ها سهمگین است و خودش را روی قلب آدم ولو می‌کند؛ یک جور هول عجیب در دل ایجاد می‌کند که فکر نمی‌کنم کسی باشد که بخواهد در مکانی که به شلوغی آن خو گرفته است تنها بماند.
*
من خیلی بچه بودم-شاید در سال‌های آخر دبستان- که بابا برای اولین بار دست مادر و مادر زنش را گرفت و برد کربلا؛ یکهو و بی‌مقدمه. جزئیات آن روزها را یادم نیست اما به خاطر دارم که از باز شدن راه کربلا خیلی نگذشته بود و تنها مرکبی که آدم‌ها را آنجا می‌برد اتوبوس بود و بس. رفته بودیم ترمینال که بدرقه‌شان کنیم و درست به خاطر دارم که من تمام مدت را یا بغض داشتم و یا می‌گریستم، آن هم نه از سر دلتنگی. آن روزها تازه آمریکا به عراق حمله کرده بود و اوضاع کشورشان حسابی قمر در عقرب بود، به حدی که این جمله بین مسافران کربلا زیاد می‌چرخید: «تا گنبد طلای حضرت را نبینم باور نمی‌کنم که کربلایی شده‌ام.». یادم هست که در حالی که گریه می‌کردم دنبال اتوبوس بابا می‌دویدم و از خدا و صاحب کربلا با همه‌ی بچگی‌ام می‌خواستم که بابایم را نکشد و برش گرداند. گذشت و بابا و مادربزرگ‌ها زنده برگشتند، با یک عالمه خاطره‌ی خوش و حس و حال خوب. گل سر سبد خاطرات اما، یک چیز عجیب بود مربوط به بابایی که آنطور زنده بودنش را از خدا خواسته بودم: می‌گفت یک شب رفته بوده حرم امام حسین(ع) و توی حال خودش بوده که نشسته چرتش می‌برد. کمی بعد از خواب می‌پرد و نگاه می‌کند به اطراف، می‌بیند هیچ کس نیست. حرمی که تا چند دقیقه‌ی پیش پر بوده از آدم، خالی شده بوده و تمام درها بسته. انگار تلاش خادمین حرم برای بیدار کردنش جواب نداده و پشت در جا مانده بوده، تک و تنها. اول کمی هول برش می‌دارد، بلند می‌شود، کمی تقلا می‌کند در را باز کند و می‌بیند کارساز نیست و بعد دلش آرام می‌گیرد و بر می‌گردد سرجایش. آن شب بابا، در اوج نگرانی مادربزرگ‌ها تا نماز صبح، تک و تنها می‌ماند در حرم ابا عبد الله(ع) و تا صبح مهمان حضرت می‌شود. شیرینی همین یک خاطره از کربلا باعث شد من با تمام بچگی‌ام از فکری که در موردش کردم خجالت بکشم. از آن روز آرزویم شده رفتن کربلا و تا به حال نطلبیده‌اند. این را گفتم که اگر کسی از شما سیمش وصل است و امام حسین(ع) هوایش را دارد، بگوید دختر آن مردی که یک شب در حرم را بستی و پیش خودت نگهش داشتی سلام رساند و گفت تو را به جان هر که دوست داری تمام کن انتظار را.
عنوان: این بیت از حافظ: رسم عاشق کشی و شیوه‌ی شهرآشوبی/ جامه‌ای بود که بر قامت او دوخته بود
*
این مطلب در همشهری جوان هفته‌ی آخر مهر ماه چاپ شد.
داشتم کتاب «قاف» را می‌خواندم-که الحق و الانصاف بی‌نظیرترین کتابی است که تا به امروز خوانده‌ام-. رسیدم به قسمتی که وصف روز خاصی از زندگانی پیامبر(ص) را می‌کند؛ روزی -غیر ازغدیر- که توصیه کردند همه بیرون بیایند و دو به دو با برادران دینی عقد اخوت بخوانند و خود نیز با علی(ع) عقد اخوت خواندند. دلم شکست و از یاداوری تلخ‌ترین روزهای زندگی‌ام، سخت گریستم. بلافاصله صدایی از تلویزیون گفت: «هم‌نشین خوب بهتر از تنهایی و تنهایی بهتر از هم‌نشین بد است. پیامبر اکرم صلوات الله علیه و آله» یک الحمد لله غلیظ گفتم و بقیه‌ی کتاب را با حال بهتری خواندم.
+خدایا به ما، هم‌نشین مومن و صادق و صالح بدهد ان شا الله؛ هم‌نشین‌هایی که دلخوشی دنیا و چراغ راه آخرت باشند و بشوند. آمین.
چیزی نمی‌فهمیم
از دلِ عاشقان واقعی
فهم ما از تمامِ آن «آه» است
آه؛
تنها کلمه‌ای که دلتنگی را به تمام زبان‌های زنده‌ی دنیا ترجمه می‌کند