در فضای داغ انتخاباتی، رفتار دو دسته آدم‌ها‌ که دو سر یک طیف محسوب می‌شوند از همه بیشتر جای فکر و تامل دارد. دسته‌ی اول آدم‌هایی به شدت اخلاقی‌اند که دلشان نمی‌خواهد دامنشان به اینجور مسائل تر بشود. خودشان را درگیر این جنس بحث‌ها نمی‌کنند و اگر هم بخواهند به عالم سیاست وارد شوند و در انتخابات رایی بدهند، بهتر می‌بینند در کار کسی جستجو نکرده، زبان به غیبت از افراد نگشایند و در این باره با کسی مشورت نکنند. روایتی هست که به جهاتی عجیب مرا یاد این‌ها می‌اندازد: 

می‌گویند معاویه روزی روی منبر خطبه می‌خوانده. مجلسی بوده که گویا ابا عبد الله(ع) هم در آن حضور داشته‌اند. بالای منبر شروع می‌کند از فضایل پسرش یزید گفتن. امام حسین(ع) این شرایط را تاب نمی‌آورند و در نقد فضایل ساختگی، رذایل یزید را نام می‌برند. ما که در صحنه نبوده‌ایم، این جزئیات هم در هیچ تاریخی ضبط نشده، اما با چیزی که از سیاسی معاویه سراغ داریم، احتمالا با ظاهری آرام به حرف‌های ابا عبد الله(ع) گوش داده و بعد لبخند زده، سری به تاسف تکان داده و با مکثی برای جلب توجه پراکنده‌ی جمع به خودش گفته: «یزید هر چه که هست و هر چه می‌کند، غیبت تو را نمی‌کند!» 

این نکته‌ای است که خیلی‌ها را می‌تواند به اشتباه و تردید بیاندازد، در حالی که جستجو و کنکاش و فکر و صحبت از عیوب و فضایل کسانی که قرار است زمام امور کلان مملکت را به عهده بگیرند، تا جایی که به تهمت و دروغ و تمسخر تبدیل نشود، نه تنها گناه نیست، بلکه مثل مشورت دادن در ازدواج و معامله اگر ویژگی‌های مثبت و منفی منصفانه گفته نشود، بر خلاف رسم مسلمانی است! 

دسته‌ی دوم آدم‌هایی نه سیاسی به معنای درست کلمه، که سیاست زده‌اند. عمر شریفشان را پای طرفداری از یک جناح یا فرد خاص صرف می‌کنند، بدون این که در مورد عملکرد آن‌ها تحلیل درستی داشته باشند. سیاست را عالم جنگ و پیروزی می‌دانند و برایش حاضرند دست به هر کاری بزنند. این‌ها بر خلاف گروه اول، اخلاق را به عنوان یک مفهوم متغیر، با نیاز و شرایط سیاسی خودشان تطبیق می‌دهند و به هزار دروغ و کلک، کار افراد جبهه‌ی مورد تاییدشان را توجیه و برای دروغ‌هایشان مدرک هم می‌آورند و از این که احیانا لازم شود چیزی بگویند که آبروی طرف مقابل را هزار تکه کند، ابایی ندارند. 

دلمان برای آدم‌های دسته‌ی دوم، جا دارد که بیشتر از دسته‌ی اول بسوزد. معصوم درباره‌ی این آدم‌ها می‌فرمایند: « ملعون من باع آخرته بدنیا غیره» / ملعون کسی است که نه خودش قرار است پستی بگیرد، نه قرار است یک ریال به درآمدش اضافه شود، نه قرار است با بالا و پایین رفتن کاندیدای مورد حمایتش در کار و بارش گشایشی ببیند، آخرتش را می‌فروشد، تا یکی دیگر چند صباحی در دنیا ریاست کند.

لینک انتشار در روزنامه‌ی همشهری: اینجا

*

سالم‌ترین، پرکارترین و بانشاط‌ترین آدم‌هایی که دیدم،

هیچ

هیچ

هیچ انتظار و توقعی از احدی نداشتند

چه دوست و آشنای امروز

چه دوست و آشنای دیروز

:)

**

از اون طرفش هم میگن: وقتی می‌خوای یه کاری رو شروع کنی، تصورت این باشه که نه تنها کسی همراهی‌ت نمی‌کنه، بلکه همه فحشت میدن بابت اون کار! اینطوری خودت رو براش آماده کنی، راحت کم نمیاری. (البته شرطش اینه که اون کار واقعا با چارچوب عقل-شرع تطبیق داشته باشه). این البته به نظرم، لزوما به معنای بدبینی و گمان بد بردن به آدم‌ها نیست، باید بپذیریم که طبیعت شروع هر کاری همینه و به قول آقای «ت»، مهم‌ترین رقیب ما توی هر کاری وضعیت موجوده که خیلی‌ها بهش عادت کردند!

***

چقدر از همه‌ی ما، عمر و انرژی تلف شده بابت غصه‌ی تنها موندن بین آدم‌ها؟ فقط به این خاطر که توقع همراهی داشتن رو حق خودمون می‌دونستیم. در حالی که اون آدم‌ها، شاید برای همراهی نکردنشون دلیل خاصی داشتن و شاید خیر ما دقیقا توی همراهی نکردن اون‌ها بوده، تا چشم‌هامون رو باز کنیم و آدم‌هایی رو ببینیم که برای اون کار مناسب‌ترن.

*

من مباهات می‌کنم که در دو ویژگی با شما مشترکم؛ اهل هنر و اهل قلم بودن. اما خاصیتی در شما هست و خاصیتی در من که شما را می‌کند سید شهیدان اهل قلم و مرا می‌کند همینی که هستم. و آن این که شما یک روز تمام آنچه اسمش هنر بود و  بهتان غرور خلق کردن می‌داد را به آتش کشیدید و من غرق این فکرم که کجا مطلب بنویسم تا بیشتر خوانده شود!

**

نمی‌خواهم شبیه بقیه‌ی آدم‌های مدعی سنگ شما را به سینه بزنم؛ اما به نظرم بزرگ‌ترهای ما اجحاف بزرگی در حق شما و ظلم بزرگی در حق ما کرده اند با این که شما را خوب معرفی نکرده‌اند! از شما قدیسانی آسمانی ساخته‌اند و گذاشته‌اند روی طاقچه، تا دست هیچ‌کس بهتان نرسد ... اصل مطلب را حذف کرده‌ و نتیجه را به جای کل ماجرا به ما قالب کرده‌اند. و جالب این که از دین ادا شده‌شان خوشحال‌اند.

شما نزدیک اید، انقدر نزدیک که می‌توانم دست دراز کنم و لباس و خودکار و کوله پشتی تان را لمس کنم. انقدر نزدیک که می‌توانم جسورانه خودم را جای شما بگذارم. می‌توانم مثل شما فکر کنم و تصور کنم شما اگر جای من بودید چطور خطاهایتان را جبران می‌کردید!

اصل ماجرای زندگی شما و همه‌ی شهدا، قسمت خطاها و اشتباهاتتان، قسمت گناهان و لغزش‌هایتان، قسمت تلو تلو خوردن‌هایتان بوده و تصمیم‌هایی که نجاتتان داده. اصل داستان شما چیزهایی است که شما را شبیه به ما می‌کند و ما همه را به ظاهر خیرخواهانه حذف کرده‌ایم، مبادا ارزش شما پایین بیاید! بزرگ‌ترهای ما شما شهدا را با گرفتن تصاویر روشن و واقعی‌تان از ما گرفته‌اند؛ از میان ما اگر حتی یک نفر، فقط یک نفر فکر کند که دستش به شما و راه و هدفتان نمی‌رسد و با شما خیلی فرق دارد، برای کم کردن اثر خونی که داده‌اید، تا همیشه کافی ست.

***

این پست اولش این بود:

ما یک بار می‌خواهیم از ته دل بگوییم «سید شهیدان اهل قلم» دلمان می‌لرزد... شما چطور این صفت را بوده‌ای؟

پ.ن: این رو نزدیک دو سال پیش نوشتم. حالا که فردا سالگرد شهادت حضرتشونه، وقتش بود از پستو در بیاد و ویرایش و منتشر بشه باز. :)

آدمی گاهی می‌شکند

گاهی می‌ریزد

گاهی چنان می‌افتد که روی پا ایستادن آرزوی دور بشود برایش

خدا را شکر!

.

.

.

این آدمی که او می‌شناخته و ما هم شناختیم

اگر نریزد

اگر ناامید نشود از راهی که صحیح و سالم داشته می‌رفته

گم می‌کند خدا را ...

.

پ.ن: یک‌جای مصحف شریف هست، در مورد آدم‌هایی صحبت می‌کند که همان لحظه که طوفان گرفتارشان می‌کند موحد می‌شوند و می‌خواهند همه‌ی کوتاهی‌ها و کم‌کاری‌ها را جبران کنند! کاش ما هم انقدر خودمان را خوب می‌شناختیم که تو می‌شناسی خدا ...

مشغول کاری فشرده‌ام و از وضعیت تمرکزم در انجامش بسیار راضی(الحمد لله). کمی که خسته می‌شوم به سرم می‌زند چرخی توی اینستاگرام و تلگرام بزنم و دوباره به کار برگردم. عکس فلانی، واکنش بهمانی، جوک بی‌مزه‌ی آن یکی، اظهار نظر خنده دار این یکی، مسئله‌ی مهم و حیاتی مطرح شده در این کانال و شبهه‌ی پاسخ داده شده در آن گروه و ... چند دقیقه که می‌گذرد احساس می‌کنم هزار پوشه‌ی بسته نشده توی ذهنم دارم، چیزی گم کرده‌ام و حالم خوب نیست! سر هرکدام از فکرهای رد شده از پیشانی‌ام را که می‌گیرم به یکی از موارد بالا می‌رسم که هر کدام با خودش هزار تداعی و فکر دیگر قطار کرده که تهش به هیچ کجا نمی‌رسد. هر چقدر هم سعی می‌کنی یک عده را کلا به قول شما خارجی‌ها «سین» نشده رها کنی، باز هم نمی‌شود!

یکی نیست بگوید چرا خسته می‌شوی نمی‌روی لب پنجره، دور نمی‌زنی، گلی بو نمی‌کنی، نفس نمی‌کشی؟ دست و پا زدن هم شد فعالیت موثر برای رفع خستگی؟ :|

*

ما آدم ها همه دانه‌ایم؛ دانه‌هایی مختار و عاقل. باغ‌بان دلسوز و مهربانی داریم که تک تک انتخابمان می‌کند و به نوبت توی خاک می‌گذارد تا ببیند در فرصت چند روزه‌ی حیات با خود چه کرده‌ایم. اگر خودمان را تلف نکرده و استعداد رویش را از خودمان نگرفته باشیم، در بهار واقعی سربلند و سبز می‌شویم. کاش یادمان بماند که زنده بودن در این است که برویم. کاش بی قراری ها جایش را بدهد به تلاش بیشتر.

پ.ن: میگن: تا یار که را خواهد و میلش به که باشد :)

وقتی رسیدم پشت در یادم افتاد کلیدم صبح جا مانده. هیچ کس خانه نبود و کمِ کم باید نیم ساعت معطل می‌ماندم تا یکی از اهالی منزل از راه برسد. با خودم گفتم ایرادی ندارد، از این فرصت استفاده می‌کنم برای تمام کردن کتابی که توی کیفم گذاشته بودم برای اینجور گرفتاری‌ها. روایت جذاب بود و من هم مشتاق به خواندنش، اما هرچه می‌کردم پیش نمی‌رفت. آدم‌ها می‌آمدند و می‌رفتند توی خانه‌هایشان، کلیدها می‌چرخید، قفل‌ها باز و بسته می‌شد، مردهای خسته از خرید آخر سال لخ و لخ کنان وارد خانه‌ها می‌شدند و من همانجا، روی زمین سرد راهرو نشسته و به خیال خودم از فرصت استفاده می‌کردم. ده دقیقه، یک ربع، بیست دقیقه که گذشت، آرامش و سکوتی که از دیدنش بیرون در خوشحال شده بودم دهان دار شده بود می‌خواست مرا ببلعد. توی همین فکرها بودم که باز شدن در آسانسور و لبخند معنادار مامان به حواس‌پرتی من، رشته‌ی خیال‌بافی‌ام را برید. در را  که باز کردیم، مامان که چراغ‌ها را روشن کرد،  فهمیدم تمام زندگی، پشت در خانه‌ای است که به او تعلق دارد؛ یعنی بیهوده است اگر دنبال آن بیرون از سایه‌ی او بگردیم. خانه‌ای که زنی شبیه مامان در آن جاری نیست، همه را دور یک سفره جمع نمی‌کند، حال بچه‌ها را با سوال‌های روزمره نمی‌پرسد، تذکرهای همیشگی به کسانی که گوششان بدهکار نیست نمی‌دهد، هر طور شده از کار و بارشان سر در نمی‌آورد و محبتش را به دل اهل خانه گره نمی‌زند، مثل قلب خالی از ایمان است؛ نفعی ندارد، دلگیر است، ماهیتش عوض شده و به غیر خودش تبدیل می‌شود. مامان، ایمانِ روشنِ تجسم یافته‌ای است که به آن سخت محتاجیم و بس که خاطرمان از بودنش جمع است، تلاشی برای نگه داشتنش نمی‌کنیم. اگر نباشد، اگر وقتی می‌رسیم چراغ‌های خانه را روشن نکرده و فداکارانه برای جسم و روح آن مایه نگذاشته باشد، تنهایی و سختی بیرون از این در هلاکمان خواهد کرد.

پ.ن: پشت در مانده بودم. وقتی آمدم توی خانه و تلگرام را چک کردم، مسئول صفحه گفته بود تا فردا باید صفحه را ببندیم و یک یادداشت به مناسبت روز مادر می‌خواهیم. خدا را شکر کردم که پشت در ماندن را روزی ام کرده بود و حاصلش شد این!

به بهانه‌ی دیدن یک عکس از آثار جنگ بوسنی بر ساختمان‌ها، از قفسه‌ی کتاب‌های خوانده شده «ر» را برای دوباره خواندن برداشتم؛ زندگی‌نامه‌ی شهید رسول حیدری، که کیلومترها و ماه‌ها دورتر از مرزهای ایران و جنگ تحمیلی، در بوسنی هرزگوین شهیده شده. برای این که خواندنم با دفعه‌ی قبل کمی متفاوت باشد تصمیم گرفتم از دل داستان کلیدواژه‌های شخصیتی قهرمانش را از کودکی تا اوج قهرمانی بیرون بکشم. نتیجه به لیستی از صفات آشنا و ساده تبدیل شد که بیش از حد تصورم از آن شگفت زده شدم: با مادرش رفیق بود/ به برخی دستورات مهم بی‌اعتنا بود و آن‌ها را برای خودش توجیه می‌کرد/ در گل کوچک هرطور شده بود گل می‌زد، حتی یکی!/ در هر جمعی وارد می‌شد، چند دقیقه بعد با همه رفیق بود/ حوصله‌ی کلاس درس را نداشت/ رک و صریح بود/ شلختگی‌اش دیگران را کلافه می‌کرد/ ریاضی‌اش را با دعا پاس می‌کرد/ گاهی تند و بی‌ملاحظه بود/ احساساتی و حساس به ظلم/ در جوانی، عشق کتاب‌های پلیسی را داشت/ مستعد در کار با آدم‌هایی که هیچ کس تحملشان را نداشت/ بی‌استعداد در قرائت قرآن با صوت/ در یادداشت‌هایش خوانده بودند مدام مردد بوده که کارش درست هست یا نه/ در جنگ‌ها همیشه نیروی آزاد بود و مسئولیت نمی‌گرفت تا کسی به او دستور ندهد/ یک جا بند نمی‌شد و بی‌قرار بود و ... هرچقدر هم بگویند و بگوییم این آدم‌ها، آسمانی و مافوق بشر بودند و دست ما بهشان نمی‌رسد، خودشان می‌زنند زیر کاسه و کوزه‌ی تمام این‌ حرف‌ها و ما را، اگر فقط ته دل و نوک سوزن از اراده‌مان با آن‌ها باشد، می‌گیرند و تا دیدن تصویر واقعی خودشان می‌برند. شهدایی که رفتارهای خارق العاده‌ای داشتند و به معنای واقعی کلمه خاص بوده‌اند، اکثریت این جماعت را تشکیل نمی‌دهند. بیشترشان آدم‌هایی با حداقل ویژگی‌های بارز بودند و مزیت رقابتی‌شان تنها نگاهی بوده که انتهای راه دوخته بودند. انقدر در این عمر کوتاه، آدم عادی شبیه به خودم و اطرافیان در زندگی نامه‌ی شهدا دیده‌ام که باورم شده با همه‌ی تفاوت‌هایی که در فضای اجتماعی و ابعاد شخصیتی‌مان با آن‌ها داریم، به مقصدی که رسیده‌اند خواهیم رسید؛ اگر قله‌ی بزرگی را در زندگی نشانه بگیریم و آرزوی فتح آن قله را به لیست کلیدواژه‌های شخصیتی‌مان اضافه کنیم.

لینک انتشار در روزنامه‌ی همشهری: اینجا

لینک انتشار در سایت شهید رسول حیدری: اینجا

روزگار آدم‌ها را ورز می‌دهد، می‌کوبد و از نو می‌سازد؛ برای همین کم کم یاد می‌گیرند با همه‌ی دلگیری و دلشکستگی بعضی‌ از مردم را دوست داشته باشند. تمرین می‌کنند به بهانه‌های کوچک روی دلشان مرهم بگذارند و جای خواست خدا را با اصرار نفسشان عوض کنند. خدا از ما می‌خواهد در تعامل با مسلمان‌ها، به اندازه‌ی قابل توجهی خودمان را به آن راه بزنیم، ندیده و نشنیده بگیریم و نفهمیم و تا می‌توانیم مهربان باشیم. خدا می‌خواهد ما به هر بهانه‌ای از هم جدا نشویم، پشت هم بایستیم و دلگرم به هم باشیم... و نیست که معامله گر خوبی است، خودش بی‌نهایت را جایگزین کوچک و حقیر می‌کند.

و چه لحظات شیرینی است وقتی بغضت را فرو می‌دهی، اشکت را هضم می‌کنی و کسی را به خاطر خدا می‌بخشی. این وقت‌ها دل محقرت به اندازه‌ی آسمان وسعت می‌گیرد. مثل کسی که با رنج زیاد بار سنگینی را زمین گذاشته باشد، نفس راحت می‌کشی. 

اگر باری روی دوشت داری به خدا اعتماد کن، همین امروز زمینش بگذار. خرجش یک پیام، تماس، یا دیدار کوتاه است.

:)